من که تسبیح نبودم ، تو مرا چرخاندی

مشت بر مهره ی تنهایی من پیچاندی

مهر دستان تو دنبال دعایی می گشت

بارها دور زدی ذهن مرا گرداندی

ذکر ها گفتی و بر گفته ی خود خندیدی

از همین  نغمه ی تاریک مرا ترساندی

بر لبت نام خدا بود و مرا رقصاندی

دست ویرانگر تو عادت  چرخیدن داشت

عادتت را به غلط چرخه ی ایمان خواندی

قلب صد پاره ی من مهره ی صد دانه نبود

تو ولی گشتی و این گمشده را چرخاندی

جمع کن ،رشته ی ایمان دلم پاره شده ست

من که تسبیح نبودم ،تو چرا چرخاندی ؟