روز الست بود عهد خدا ....

جمع خلایق همه رو به خدا  !

نفسی پرده  ز رخ برفکند  یار

آتش عشق سوخت دل خلق را !

پرده بر رخ کشید آن نگار

زین سبب حزن شد آشکار

از پی آن روز الست تا کنون

در به در و دیوانه ی آن گلشنم

گاه چو پروانه ام گرد وجود یار

گاه چو بلبل  مستم و بی قرار

گاه چو لاله اشک بفشانم   خونبار

گاه چو فرهاد بسازم  جویبار

گاه در پی لیلی ام  دیوانه وار

گاه چو دریا خموش

لیک پرازشوق دیدار  یار

گاه ..........