چه دنیای غریبی دارم

چه غریبم در آبادی خویش

چه اسیرم در آزادی خویش

گاه می اندیشم :

چه موحود بزرگی هستم

وچه تقدیر حقیری دارم

و چه تقدیری را تسیلم شدم

و چه تسلیم بزرگی  را هستی گفتم

خوردن و خوابیدن و خنیاگری

کاش اهل طبیعت بودم

دوستانم همه سرو و صنوبر 

همه عشق و همه مهر

هیچ دلی آزرده نبود

کاش بیشتر از اینها بودم

با سخاوت تر از این

با احساس تر از این

آفتابی تر از این

عاشق تر و دانا تر از این

کاش باران بودم

 بسترم دست تو بود

  آرامم  موی تو  بود

کاش دیدن تو مثل آسمان بود

همه جا و همه وقت آسان بود

کاش در تو می روییدم

و ای کاش

زندگی رامتر از اینها بود

و زمان آرامتر  از اینها

و کمی  فرصت با تو  شکفتن 

با تو بودن  و ماندن می داد

گاه می اندیشم :

چه موجود بزرگی هستم

وچه  .........