در ميان كارگه ، در گرم كار كوزه گر ، كوزه اي از گوشه اي گفتا: سلام

كوزه گر ، در گفتگو .. گرم و شيرين ، غرق دنياي سخن

كوزه گر ، مثل روياي شبي تاريك و خلوت ، در جستجو

كوزه گر ، دستش سفال ، پر ز مهر و پر هنر

كوزه گر ، بس مهربان ، پر ز عطر قالب هر كوزه اي

كوزه گر ، پر از عطش ، جرعه ها را قطره قطره .. سر كشيد

كوزه گر ، بر قامتش ، رخت سبزي بركشيد

كوزه گر ، از شهر خود ، تا ديار عاشقي هم پر كشد

كوزه گر ، در يك شب زيبا نشست ، در كنار كوزه اي ، دل را ربود

كوزه اما ...

كوزه اي بشكسته بود ، يك ترك از ناف سر تا عمق دل بربسته بود

كوزه اما ، كوزه اي دلخسته بود

كوزه گفتا كوزه گر را، كه اي آرام جان، بخت خود، با من بشكسته مشكن

كوزه ي بشكسته را ، كي برد دخت فريبا ، تا لب چشمه به آب ؟

كوزه را رنگي سپيد ، اما چرا چهره اش يكباره گلگون مي شد او ؟

كوزه گر ، پيكي دواند ، قدري كرم را به محلولي روان آغشته كرد

كوزه را رخساره اي ديگر نمود

كوزه اما ، به بازار تب كوزه گران ، هرگز خريداري نداشت

كوزه ، از كنار سفره ي آن كوزه گر ، جز عشق ، ديگر تمنايي نداشت

كوزه ، ميوه هاي آبرو را ، با آه و حسرت ديده بود

كوزه ، هر دم به مهر كوزه گر ، پر ز آب چشمه ي جوشان عشق

كوزه اما پر تلاطم ، چون ترك بر قامتش افتاده بود ، زود خالي ميشد او

.....

كوزه گر ، مست و خراب ، مثل باران پاك پاك ، تشنه ي يك جرعه آب

كوزه ، در گوشه ي ميخانه اي رفته به خواب ، خالي از خمر شراب

.....

هم كوزه و هم كوزه گر .. با حقيقت آشنا ، آسماني مثل آب

مثل نوري در شب يلداي عشق ، با توكل با دعا و اشك شوق

شوق وصل خويش را ، به صبح روشن اميد .. پيوند مي دهند